HEPİMİZE

İçimde herkese sevgi besleyen, vicdanını kendine kambur etmiş bir Zeynep var. Hepimiz gibi herkes gibi gün içinde defalarca kez diğer insanları düşünüyorum. Onların zihni de bu kadar dolu mu? Onların gözyaşları da gözpınarlarında her an akmayı bekliyor mu diye. Mutsuz olmak değil benim halim, ben sanki hep mahçup hissediyorum kendimi.

Kime, neye ya da neden bilmiyorum. İnsanları incitmekten de, incinmektende özenle kaçıyorum. Filmlerdeki aşk senaryolarına, insanların koşulsuz birbirine yardım edip destek olacağına inandığım bir iç dünyam var, kendi hayal dünyam. O kadar toparlayamıyorum ki içimdeki sesleri. Kendimi tanımak uğruna verdiğim tüm uğraşlar da yol kat ettirmedi bana. Herkesin avaz avaz bağırdığı dünya da kendi sesimi hiç duyamadım. Ben kimdim ya, başkası için değil ben, ben için kimdim? Kendimi, bir başkasının şefkatine layık görmeden önce kendi merhametimle sarmaladım mı hiç? Bu aralar sorguluyorum hep bunu. Otuza dayanmışken yaşım, gerçekten kendim için, kendimi sevdiğim için ne yaptım mesela? Kendi hayallerime dönüp bi baktım mı? Hiçbir zaman oturup şunları istiyorum demediğim hayallerimi kurmak için geç mi kaldım acaba? Tüm bunlarla meşgulken içim, bir yanım kalk diyo... kalk hadi yazmaya başla, güzel kararlar al, hayallerini yaz. Bir yanım yetmişinde teyzeyken diğer yanım onsekizinde bir genç kız kıpırtısında. 

Sahi düşünmekle, ertelemekle mi tüketeceğiz hayatımızı? Ben yarın başlıyorum adım atmaya, çünkü birçoğunun merhametini dahi esirgediği ben, sarıp sarmalanmaya, doyasıya sevilmeye çok layığım. Benden sana tavsiye; başkalarına yetişmeye çalışırken kendini erteleme. Sen kıymet göstermen gereken ilk insansın. Kendinin kıymetini bil, çünkü; 

"Onun senden başka kimsesi yok."..