KENDİME II

 Kendimi inanılmaz derece de yalnız hissettiğim bir dönemdeyim, ara ara olur böyle, etrafımda onlarca insan ama ben inadına bir başınayım. Bazı yalnızlıklar güzeldir; ne biliyim kulağında bir şarkı, mis gibi bahar kokusu, denizi tek başına seyretmek güzeldir mesela. Peki ya boğan yalnızlıklar? İnsanı keşke anlaşılabilseydim en azından çıkmazına sokan yalnızlıklar? Korktum hep kötü olmaktan, kötü sanılmaktan, kötülük yapmaktan ama yine de anlaşılamadım işte. İnsanların bir diğerini anlamak için sadece duyabilmeleri yetmiyormuş demek ki. İnsan kalbinden anlaşılmak istiyormuş, gözlerinden anlaşılmak istiyormuş demek ki. Ben, sanırım gerçek bir yalnızım, kendi içindeki kalabalığa bile karışmayı bilmeyen gerçek bir yalnız. Ama çabalıyorum; kendime karışmak, kendimi anlamak, kendimi sevmek için çabalıyorum. Bazen bakıyorum kendime kedileri çok seviyorum, ağaçları çok seviyorum, kuşları, böcekleri, duvarları her şeyi çok seviyorum çok güzel seviyorum da bana mı yettiremiyorum sevgi mi? Çok mu savurgan davranıyorum onu sorguluyorum. Nihayetinde tüm bu düşüncelerle boğuşurken kendimi sevmeye de çabalıyorum. Öğreneceğim ama çünkü ben, sevilmeyi gerçekten çok hakediyorum.♡