KENDİME

Mesela ben ucu kızarmış burnum,kat kat kıyafet yüklenmiş omzumla karda ayak izimi bırakmayı çok severim. Zaman geçtikçe oluşan çizgilerim,bir kediyi severken elime bıraktığı izleri çok severim. Hem neden sevmeyeyim ki beni ben yapan,hayatıma bir yerlerde değen parçalardan izler taşımak neden bana daha anlamlı hissettirmesin ki. 

Küçükken nasıl olduğumu hayal ediyorum bazen. Her düşünceden uzak, sade eğlenceye adanmış hayatlar. Halbuki ne kadar huzurluyduk değil mi? 27 yaşının getirdiği tüm ağırlığı sanki bütün çocukluğumda rüzgarıyla bile hissetmemişim gibi. Büyümek ne garip şey! Hayatımızda elimizde olmadan gelişen,beraberinde bizi peşinden sürükleyen onlarca olay. Hayatımıza dokunan,hayatımızdan çıkan sayısız insanlar. Bizi biz yapan, her şartta kendi yolumuza devam etmemizi sağlayan hayata bakış açımız belki de. 

Gün içinde milyon kere ruh hali değişen biri olarak söyleyebilirim ki. İnsan 7 yaşında 17 yaşında 27 yaşında ve daha nicesinde bir şeyler yaşar. Hayat herkese aynı pencerenin manzarasını seyrettirmez. Ama bizler o pencerede bulduklarımıza kendimizden bir şeyler yükleyerek anlam katabiliriz. Biz herkese,her şeye inat hayatı daha anlamlı kılabiliriz. Bırakın size yaşatılanları, geçmişi, diğerlerini bırakın. Bu hayat sizin ve siz başkalarının çizdiği yolda ilerlerseniz sadece onların hayallerinin yan rolü olabilirsiniz. Kendi hayallerinizin başrolü olmak varken üstelik!